Kara Sevda: Her şey sil baştan, acılar en baştan!

Konuk yazar: DiziBağyan

Unutmak bazı şeyleri... İç organların parçalanırcasına acı çekmek. Çektikçe tükenmek... Tükendikçe vazgeçmek. Nereye kadar yaşamak? Tehditlerle? Ömür boyu? Çıkış yolu olmadan... Üstelik kimsen de yok. Yapayalnızsın... Tek başına... Koca şehre sığamıyorsun... Kaçıp gittiğin her yolun sonu çıkmaz sokak. Boğuluyorsun... Nefes almaya çalıştıkça göğüs kafesin ağrıyor.. Yutkunamıyosun... Belki de uyusan geçecek... Rüya görmekten korkuyorsun ya da o rüyanın gerçek olamamasından. Uyuyamıyorsun. Tekrar başa dönüyorsun...

Nihan Kozcuoğlu! Tabiri caizse "acıların kadını"... Bir yanda Emir, diğer yanda Kemal... Ve canının canından olan Deniz. Bir anne artık. Bu zamanda anne olmak o kadar zorken anne olmayı sonuna kadar becerenlerden... Emir çocuğunu kaçırdıktan sonra iyice yıprandı... Ah bir de son darbeyi Kemal'den yemeseydi... 

Kemal Soydere... Sen naptın be Soydere? Habersizce kıydı koca zamana... Kızına... Sevdiği kadına... Güzel günlere... Belki de Asu'ya... Sevmem pek, gıcık kadın. Ama duygularıyla oynamak ne kadar doğru?... 

Hapishane değiştirmiş Kemal'i... Buram buram intikam kokuyor... Ee haklı! Küçücük bir pencereden gelen o 1-2 saatlik güneş ışığına, bir insan yüzü görmeye, biriyle bir kelime konuşmaya, ailesinden haber almaya, özgürlüğe, gökyüzüne muhtaçtı... İntikam almak hakkı. Alsın da! Ama Nihan'dan değil. Bir dinleseydi, bir konuşmasına izin verseydi... Yapmadı. Tam da bu anda sinir olduk.. Nihan'a üzüldük, onla ağladık. Bu sana yakışmadı Soydere! 

Neslihan Atagül'e övgüler yağdırmadan duramıyorum. Evet bunu hep diyorum; "ekranda nasıl görünürüm acaba diye düşünmeden oynayan nadir oyunculardan" ve bunu hissettirip, boğazımın en iç kısmına kadar düğüm düğüm edenlerden... Herkesi hayran bıraktı. Her bölüm, yok ya bundan iyisi olmaz dediğim anda, sen misin bana bunu diyen diyerekten tokat yapıştırırcasına yine yeniden hayran bıraktı. Kadın oynuyo abi!.. 

Bölüm özetinden bahsedecek olursak, yine Nihan - Emir sahnelerinde Emir'e kızdık baya baya sinir olduk. Bi insan ne kadar kötü olabilir cümlesinin vücut bulmuş hali. Kötü de neyse... Emir bambaşka karakter o ayrı tabi... 

Zeynep! Yılağğğğğğğn! İşte tam da burda Kemal'ci olduk hepimiz. Sözleriyle dövdü resmen. Hepimiz sevinmedik değil hani. En azından ben ona üzülmüyorum. Ama şimdi hakkını da yemeyelim bu bölüm farkında olmadan baba - kızı buluşturdu. Hani şu gözlerimizden kalpler çıkartan sahne... Evet istiyoruz, Deniz Kemal'in yanında olsun, bi de Nihan olsun. Onlar mutlu olsun falan bizde böyle tatlış tatlış izleyelim onları... 

Ee bi de Emir'den de iyi baba olurmuş dedik sanki... Evet biraz kalpsiz geliyor bize, biraz da vicdanı yok mu ya bunun diyoruz. Ama Nihan'la olan o telefon konuşması, Emir'in Deniz'le olan tanışması... YİNE boğazımızı düğüm düğüm yapan sahne çekmişlerdi... 

Ve o son sahne... Nihan kızlarını bulması için Kemal'den yardım isteyecekti. Eğer Kemal, Asu'yla mutlu aile tablosu sergilemeseydi. Olmadı Soydere!..

Nihan Emir'i seçti, zorunda kaldı diyelim... Kızı için yaptı bunu, kardeşi için de yapmıştı... Sevdikleri için Emir'e boyun eğmek zorunda kaldı YİNE ! Acılar çekecek YİNE. Günleri her gün kurtulma umuduyla geçecek.. O umut hiç bitmeyecek... Azalacak... Azaldıkça tekrar güçlenecek. Bazen pes edecek. Belki tekrar Kemal'e gidecek... Bu döngü belki de hiç bitmeyecek...

Her şey sil baştan, bütün acılar YİNE en baştan...