Siyah Beyaz Aşk: Aşka çoktan teslim olmuş iki zır deli...

İnsan müdahale edebildiği her şeyin üstesinden gelebilecek bir varlıktır. Bir şekilde çıkar yol yaratmakta da üstüne yoktur. Ne şekilde olursa olsun, çözüme ulaşmayı da başarır. Peki ya müdahale edemedikleriyle mücadele etmek konusunda nasıldır? Mani olamadığı, istese de sonlandıramayacağı bir şeyin mücadelesi zaten 1-0 yenik başlamaz mı? Neden kalbiyle savaşır ki insan, üstesinden gelemeyecekse? Kendini salsa, karanlık bir dehliz bile sonunda aydınlanmaz mı? Aslı, o canavara aşık olduğunu kabul etse; sizce de rahatlamaz mı?..

10. Bölüm

Aslı'nın mücadelesi artık, aşık olduğunu inkar etmek için bir uğraşa döndü. İlk aşamada ölmemek için mücadele ediyordu, ikinci aşamada abisine bir şey olmasın diye evliliğe razı olmuştu, üçüncü aşamada nefret ettiği bir adamın karısı olmakla mücadele etmeye başladı, dördüncü aşamada nefret ettiği o adamın, içinde bambaşka biri olabileceği hissiyle mücadele ediyordu artık. Beşinci aşamaya geldiğimizdeyse-ki tam olarak ameliyattan yeni çıkmış Ferhat'ın baş ucunda kalbini dinlediği sahneye tekabül ediyor- artık kalbinin kendisi dışında birisi için daha attığı gerçeğiyle mücadele etmek zorunda kalmıştı. Altıncı aşamada, Ferhat'ın öz babasının Namık olduğunu öğrendikten sonra tümden indirdiği yelkenleriyle mücadele etmeye başladı. Karşısında hiç yıkılmayacakmış gibi duran o adamın, böyle bir gerçekle yerle yeksan olabileceğinin farkındaydı çünkü. Daha o yelkenler nasıl suya inmesin?..

Bu güzel bir hamle oldu. Aslı'nın her durumda Ferhat'ın karşısına geçip çemkirmesinden sıkılmaya başlamıştım. Haklı olduğu ya da olmadığı her konuda diklenmek, o yukarıda saydığım mücadelelerle başa çıkmak içindi ama yaralıyordu işte. Aslında içinde masum bir çocuk saklı olduğunu anlaması için de, gözünden akan bir damla yaş yeterli olmuştu. Bölüm içerisinde fark ettiyseniz neredeyse hiç karşı karşıya gelmediler. Birbirleriyle giriştikleri tüm atışmalar da, tamamen artık zevk almaya başlamalarındandı. Hatta Ferhat bu durumdan yararlanmaya bile başladı. Baktı bizim kız hiç olmadığı kadar alttan alıyor; bir kendine minnet bıraktırmalar, teşekkür etmesini beklemeler falan. Çabuk adapte oldu duruma. Ama buradan kendisini uyarıyorum, öyle çok da güvenmesin Aslı'ya. Tırnaklarını çıkarıverir aniden, sonra demedi olmasın. Zira, acımasızca tırmalaması garanti...

Onların bu her daim didişme halinde oluşlarından hoşlanan sadece biz değiliz, gördük ki Dilsiz de durumdan oldukça memnun. Bu sahnelerin izlenirliğe katkısı olduğu da doğru. Bu şekilde dozunda ilerlediği müddetçe, sürekli devam da edebilir. En sonundaki o yan yan bakışlar, gizli gizli gülüşmeler için dahi değer... Tabi her şey böyle güllük gülistanlık değil. Acı gerçeklerin ve bilinmezliğin gölgesinde yaşanacak bir aşktan bahsediyoruz. Finalde işin rengi ne derece değişir bilemiyorum ama güldükleri kadar, başka sebeplerden hüzünlenecekleri de kesin... 

Şahin'in ölmesi başlı başına dertlerin sona erdiği anlamını taşımıyor. Ferhat bir süre öyle sandı ama işin renginin değişmesi çok da uzun sürmedi. Yalnız takıldığım nokta, Ebru'nun bu durumu hiç beklemediğim kadar çok metanetli karşılamasıydı. İnsan babası ölmüş, biraz daha duygu taşır benliğinde. Bir iki mimik daha eksik olsa, sevindi dahi diyecektim öldü diye... Adamın öldüğünü kimse bilmesin diye, öylece gömmesi de ayrı bir mesele. Hadi polis bilmesin diye gizli gizli gömüyorsun da, onu yıkayacak bir imamda mı bulamazdın? Ayrıca oyuncunun üzerine yüklenen karakter için ne yazık ki tam yeterli olmadığını düşünüyorum. Ya rolün hakkından tam olarak gelmek için yardım almalı ya da bir bölüm aniden Ebru'yu değişmiş olarak görelim. Senaristin Ebru üzerinden kurguladığı aksı çok beğenmekle birlikte, izlerken o hissi tam olarak alamamaktan yana dertliyim yani. Bu arada Cüneyt'le ikisini everip uzaklara göndermek de güzel bir fikir olabilir...

O konu hiç beklemediğim bir şekilde gelişti, şaşkınlıkla izledim. Safiye'nin kurtuluşu olmayan bir belaya döneceğini düşünürken, tam bir ters takla durumu söz konusu oldu... Yeter gibi sürekli gizli kapaklı işler çeviren birinin, sinirlendiğinde ev ahalisinin duyacağı gürlükte açıklar vermesi inanılır gibi değil aslında. Evet, bazı insanlar sinirlendiğinde gözü hiçbir şey görmez de; Yeter konuştuğunu da duymaz oluyor. Tabi şimdilik bundan zerrece rahatsızlık duyduğumu söyleyemem. Aksine, iyi ki Abidin duydu konuşmalarını. Büyük bir hayâl kırıklığı yaşadı ama böylesi bir yalanla sonsuza dek yaşamasından iyidir sanıyorum. Safiye işin buralara varacağını en başından düşünüp çenesini tutsaydı, başına bunların hiçbirisi gelmezdi ayrıca. İdil'e tüm gerçekleri anlattığı gün, o gidiş biletini meğerse kendisi kesmiş... Bu arada öldü de sanırım uğradığı gasptan sonra. Hikâyenin böyle toparlanması güzel olmuş, ne yalan söyleyeyim... 

Gelelim esaslı konuya... Uzun zamandır Abidin'in kabuğunu kırması gerektiğine inanıyorum. Çünkü karakterin annesi tarafından dahi her an örselenmesi can sıkıcı boyuta ulaşmıştı. Ferhat'a olan sevgisinin, ne derse yaptığı ayakçısı gibi görünmesine neden olması da sorunluydu. O algının yıkılması için de güçlü bir kırılma gerekliydi. Cüneyt'in Vildan'a reva gördüğü çirkin tavır başlangıcı, Yeter'in sesini ayarlayamayıp çocuğun ondan olmadığını duyurması da doruk noktası oldu. 

Abidin'in karanlık tarafa geçişi böylece sağlam bir şekilde dizayn edildi. Beni en çok etkileyense, merhametiydi. Ne olursa olsun kalbinin iyiliğini hiçbir zaman gölgemeyeceğini gösterdi. Çocuğu Safiye gitti diye, Gülsüm'e emanet etmesi çok şık bir hareketti. Timur Ölkebaş'a ise tebrikler. Bu doyurucu dönüşümü mükemmel bir şekilde yansıttı. Onun performansı bu kadar iyi olmasa, yazılan her türlü sönük kalırdı... 

Sıradan, pek de sorunlu olmayan bir insanın dahi dayısı bildiği kişinin aslında öz babası olduğunu öğrenmesi karşısında vereceği tepkinin nasıl olacağını tahmin edersiniz. Yakıp, yıkması kaçınılmaz... O 'sıradan, pek de sorunlu olmayan' tanımlamasını çıkartıp yerine Ferhat'ı koyarsak peki? "Ne olursa olsun babamdır" diyip de sinesine mi çeker, yoksa tıpkı Şahin'e yaptığı gibi Namık'ın kafasına tek bir kurşun sıkıp şimdiye kadar ona ödettiği bedellerin faturasını mı keser? Elbette ikincisi. İşte o ikincisi, bu saatten sonra Namık'ın Aslı ile uğraşmasının önüne geçecek. Kafasını taktı çünkü Aslı'ya, eğer elinde böyle bir koz olmasa her türlü işini bitirmek için girişimde bulunurdu. Şimdi o duyduğu korku yeter de artar, konuşmasın diye laf dahi atmaz. Yani Yeter'in sinirlendiği zamanlarda hakim olamadığı ses tonu iyiler için kurtuluşun, kötüler içinse cehennemin kapısını aralıyor sanki. Kritik anlarda hep böyle sesinin tonuna hakim olamasa nasıl olur acaba?..

Beklenen Kral