Bir Deli Rüzgar: İçine çeken bir masal...

Bazı şeyler çokça sıkıyor insanın canını. Olmayana özlem gibi derin ve sancılı oluyor yaşadıkları. İçerisinde biriktirdikleri, biriktirmek isteyip de elde edemedikleri günün sonunda çalıyor kapıyı. Sonrası tufan tabii... Sığınmaya çalıştığın bir liman olarak nefret iyi hoş da, nereye kadar saklanabilir ki duygular? Yaşlar süzülmez mi gözlerden? Ne kadar bağırırsan bağır, daha çok haykırmaz mı özlemini bu durum?.. Kimse dört dörtlük hayatlar yaşamıyor. Elbette yaşayanlar vardır ama hiçbir zaman istisnaların kaideyi bozduğu görülmemiştir. Çünkü hep çoğunluk kısımda olan ezilmiştir, doğanın acımasız bir kanunu gibidir bu... Uğur'un içerisinde olduğu durumu anlamak da bu yanıyla çok kolay. Ona üzülmek, sığındığı nefreti sorgulamamak da olağan. Yerinde kim olsa, sevgisini ilk etapta gizlemeyi tercih ederdi. Ancak işi intikam boyutuna taşımasaymış keşke. Ne bileyim, yine de gölgesinin annesinin üzerinde olduğunu görmek isterdim. Ona yine duvarlar örmüş gibi gözüksün, lâkin arkasını döndüğünde kol kanat germeyi ihmal etmesin... Bu çok mu zordu? Yaşadıklarına derinlemesine inmedikçe cevap vermesi imkansız. Ama Melike evine geldiğinde dolan gözleri bir şeyler fısıldıyor yine de. Kırgın küçük bir çocuk var belli ki hâlâ içinde bir yerlerde. İntikam arzusu ise o çocuğu saklamak için taktığı bir maske...

Adı Efsane: Buruk vedalar...

Ne güzel demiş MFÖ, "Nasıl anlatsam, nerden başlasam..." diye... Ambale olmuş vaziyette ekrana bakmaktayım çünkü tam da şuan. Beklenmedik vedalar yaşadık, bir de kısa bir ara haberi aldık mâlum... Adı Efsane'nin bölümü sonlandığında, kim gitti kim kaldı onu dahi anlamadım. Herkes vedalaştı, herkes uzaklaştı falan; dondum kaldım. Bölüm zaten beni intiharın eşiğine sürüklemişken, Model'in bir şarkısı çalmakta şimdi de kulaklarımda; "Bu ne biçim son böyle?" diye... Yazının devamında kendime gelebilirim umarım, hadi hayırlısı...

Adı Efsane: Dert yumağı...

Karşısındakinden öç almak için oyun oynayabilir insan. Kendini ifade edebilecek başka bir şey bilmiyor olabilir çünkü. Gücünün, şımarıklığının yansıması bu olabilir. İlla ki can acıtmak istiyor da olabilir. Ama bu gidip de, en ağır taktiği uygulamayı gerektirir mi? Gözünün bu kadar dönmesi, normal midir? Genç yaşına verilip de, Kıvanç'ın yaptığı masumlaştırılabilir mi yani? Babasının, kendisine yapılanın öcünü böyle mi alacak? Peki, aslında babasının annesini aldattığını öğrendiğinde ne yapacak? Bu saatten sonra, Kıvanç sırf sempatikliğiyle nasıl ekrana sığacak? Ben sığdırmakta zorlanacağım şahsen, üzgünüm...

Adı Efsane: Yandık ki, ne yandık!..

Aşk dediğin, çok bilinmeyenli bir denklem. Çözmeye çalışsan, uzun vakitlerini alır. Umursamasan, gün gelir ağırlığının altında kalırsın... Aşk, olması en kolay ama sürdürmesi en zor duygulardandır. Bir bakışta da aşık olursun ama sadece o bakışla aşkı taşıyamazsın. Geri kalanı, bir mücadele hali. Üstesinden gelirsen ne âlâ. Gelemezsen de, bir süre sonra ister istemez; aşk bitti, yapı paydos... Bu kadar acımasız olmamak lazım elbette. Bazen şartlar da bunu gerektirebiliyor. Bazen, o aşktan kaçmak insana iyi geliyor. Olmadı, öyle sanılıyor... Bahar ile Tarık'ın ilk bölümden beri bangır bangır gelen aşkları, ciddi bir duraklama dönemine girdi. Araya hep bir sorun girdi ama en çok, kızlar mevzusu tökezletti. Üzerine Seçil'in değişimi ve bunun getirdikleri derken, şimdi ayrı diyarlara dağılma vakti geldi gibi...

Adı Efsane: Elinize mi yapışırdı yahu?..

Ayrılıklar, üzer... Vedalar, geri dönülmez kararlar... Bu bölüm Adı Efsane'yi izlemenin tam bir işkence olacağını düşünerek oturdum ekran karşısına. Tarık dört bölüm sonra gidecek efkârının yanında, aşırı dramdan bileklerimizi kesecek noktaya yeniden geleceğimiz düşüncesi hakimdi tamamen. Ama yanıldım. Uzun zamandır izlediğimiz en keyifli, en sağlam bölümdü zira. Zerre sıkılmadım, aklıma da özel birkaç an dışında hiç gelmedi Tarık'ın gideceği gerçeği. 'Gençlik dizisi' kıvamında yaz boyu ekranda olacak dizinin bu tonda devam etmesi halinde, tadından yenmez; söyleyeyim...

Adı Efsane: Sabır taşı mısın birader?..

Eden bulur diye ne güzel demişler değil mi? Nasıl da ayağına dolanıyor insanın, yaptığı kötülükleri. Nasıl da, çıkmazlar yaratıyor; o karanlığın kekremsi dibi... Ev meselesinin büyük hüsrana yol açmasının önü bölüm içerisinde toparlandığı için oldukça memnunum durumdan. Seyfi'nin bu sefer de aslında pek bir zarar görmeden yırtmasına içerlesem de, en azından kirli oyunu başladığı gibi sona erdi. E buna da şükür, değil mi?..

Adı Efsane: Hakan ne zaman gün yüzü görecek?

Hep bedeller ödüyoruz değil mi? Hem de çoğu bizimle dolaylı dahi ilgili olmadığı halde. Hep, başka insanlar için heder oluyoruz; isteyerek ya da istemeden. Her an bir bela, ensende bitmeye hazırmış gibi düşünsene bir? İşte, Hakan her an öyle bir yaşam sürmekte... Bir karaktere ne kadar üzülünürse, o kadar üzülüyorum ona. Bir çıkış yolu da yok gibi, her günü başka işkence. Bu çocuk daha nereye kadar dayanabilir, söyleyin bize...

Adı Efsane: Ooo yeni bir çıkmaz, alırım bi dal!..

Arada olur öyle, insanın başına olmadık işler açılır. Hiç olmadık şeylerin altından, bambaşka şeyler çıkar. Verdiğin tepkinin ya da gösterdiğin yolun üçüncü kişilerce yanlış anlaşılma ihtimali doğar. Attığın adımın, ilerlediğin yolun sonunda karşına kocaman bir duvar dahi çıkabilir... Önemli olan kendinden emin olmaktır. Ancak bu, içerisine düştüğün yanlış anlaşılmalardan ve zorluklardan sıyrılmanı sağlayabilir. Ve kesinlikle bu, olmadık işin sonunu hazırlayacaktır... Hakan yine hiç olmadık bir yanlış anlamanın tam göbeğinde. Hem de olabilecek en hassas noktalardan biri üzerine. Pozisyon itibariyle de, her şey o kadar yanlış anlaşılmaya müsaitti ki Tarık'a, çıkıştığı için kızmam dahi yersiz olacaktır. Burada devreye girmesi gereken kişi Melis'ten başkası değil. Bakalım girecek mi? Bakalım, ikna olsa dahi Tarık bir ilişki yaşamalarına izin verecek mi?..

Adı Efsane: Gerçek zorluklar...

İnsan kendini neden biri ya da birilerine kanıtlamak ister? Eline ne geçeceğini düşünür? Düşündüğü şeyi elde ettiğinde ne olur peki? Ne değişir? Daha mı güçlü, daha mı mutlu, umutlu, yaşama arzusuyla dolu olur? Elde ettiği şeyin tadını çıkartabilir mi peki? Peki ya, hiçbir şey elde edemezse ne olur?.. Fikret'in hem kendini ispat etme kararlılığını hem de kendini nasıl bir hale soktuğunu izledik bölüm boyunca. Yalandan yere kendini nasıl heder ettiğini ve sonucunda hiçbir şey elde edemediğini. Üzerine bir de, bedeller ödediğini...

Adı Efsane: Nerede o öpücük, nerede?!

Sonu biraz hüsranlı olsa da, masal gibi bir bölüm izlediğimizi söylemem pek de yanlış olmaz bu hafta. Bu halin, hele de bölüm sonunu düşünürsek sonsuz olacağını elbette düşünmüyorum ama keyfini de sürmek lazım. Mâlum, insanın keyifli olabildiği anlar pek az hayatta. Her daim mutlu olabilen yoktur; kendini kandıranlar dışında. Kötülükle kendine mutluluk yaratanlar ise her daim kaybetmeye mahkumdur; tıpkı Kıvanç gibi... Maddi imkanların tümüne sahip ama belli ki manevi yönden birçok eksiği var. Ve o eksiği, maddi imkanlarını kullanarak kapatabileceğini sanıyor. Kendini bu şekilde tatmin edebileceğini, eksiklerini böyle giderebileceği de. Lâkin çok yanılıyor...

Adı Efsane: Bence, ikincisi...

İnsan seçimlerinin bedelini elbet öder. Yaptıklarının ve hatta yapmadıklarının da. İnsan, mutlu olabileceği her seferinde kendini mutsuzluğa ittiği için hak eder, mutsuzluğu. Ve sonra ne kadar dövünürse dövünsün hiçbir şeyi değiştirememe ihtimali var ki, aman aman... Melis'in yaptığı gibi yani. Bencilliğin ona hiç yakışmadığına tanıklık ettik bölüm boyunca. Sırf kendi çıkmazı yüzünden, onca hayatı dinamitlemeye çalıştı hiç düşünmeden. Babasını alıp götürmek, tek başına babasını alıp götürmek değildi çünkü. Onunla birlikte, tüm çeteyi de umutsuzluğa hapsetmekti. Asıl niyeti, Hakan'a işkence çektirmekti ama daha sonradan başını çok ağrıtacak bir vicdan azabının altına eline koymayı tercih etti...

Adı Efsane: Biraz da neşemizi bulsak ya?..

Kimseyi kendinden çok sevmemeli insan. Elbette, narsisizm doruklarında da gezmemeli. Mâlum, her şeyin ölçülüsü en gözdesi. Çünkü bir başkasına aşırı değer verdiğinde, kendinden vazgeçmesi de o kadar kolay oluyor. Hayâllerinden, düşüncelerinden, isteklerinden, beklentilerinden, her şeyden... Geri dönüşü de çok zor oluyor, tam da bundan. Zira sen vazgeçtikçe her şeyden, hayat daha da anlamsız geliyor. O sona doğru yaklaşıyor insan ister istemez. Yanında hatadan döndürecek biri varsa, amenna. Fakat yoksa, yandı 'gülüm' keten helva...

Adı Efsane: Sevmesen daha iyi sanki...

İnsanın sevgisi hem kendine hem de karşısındakine zarar veriyorsa, eğer gerçekten seviyorsa uzak tutar ondan kendini. Çünkü gerçek sevgi budur. Gözünü karartıp, seni istemediği her halinden anlaşılan bir adamın karşısına geçerek aşk itirafı yapınca 'çok seviyor' olmazsın. Olmadı, boşluğundan yararlanıp dudaklarına öpücük kondurduğunda... Sibel'in ki takıntı, geçen hafta da demiştim. Ulaşamadığı o adama karşı beslediği koşulsuz haz. Elde edemediği sürece dizginleyemeyeceği, her daim daha büyük tehlikelere yol açacak bir haz hem de o. Yani Hakan'ın ne yapıp ne edip, Fikret ile konuşması şart...

Adı Efsane: Sevmenin tarifi var mıdır?

Sevmek, bazen sadece sevmek demek değildir. Sevmek, bazen fedakârlık yapmak demektir. Bazen alttan almak, bazen görmezden gelmek, bazen biliyorken dahi bilmemek demektir. Yeri geldiğinde kırmadan, incitmeden anlatılır nasılsa. Sıcağı sıcağına ne germek ne de gerilmek yersizdir. Sevdiğini iddia ederek ve ona sığınarak, karşındaki harap etmek ise aslında büyük bir sevgisizlik örneğidir. Zira, seven insan sevginin fazlasından dahi kaçınır; hissettirmez. Göze sokulan bir şeyin zamanla değerini kaybettiğini bilir çünkü, o yüzden de bir kısmını kendine saklar. Sevmek kolaydır yani, o sevgiyi taşıyabilmektir zor olan. Tıpkı Kıvanç'ın iddia ettiği, Melis sevgisi gibi. Tıpkı onun sevdiğini haykırarak, Melis'i nasıl bir sevgisizliğin içerisine ittiğini izlemek gibi...

Adı Efsane: Çare, bazen çaresizliktir...

Sevginin aşamayacağı hiçbir engel yoktur. Yeter ki, o sevgiyi göstermekten geri durulmasın. Her türlü zorlukla baş edebilmenin yolunu buluyor da, sevgisizliği aşmayı beceremiyor zira insan. Yanıyor, kavruluyor; en sonunda da uzaklaşmak istiyor. Her şey geride kaldığında daha iyi olacağını sanıyor ama tüm efkârını beraberinde getirdiğini anlaması çok da uzun sürmüyor... Tarık'ın pes edişlerine artık yeterince alıştık. Yine etti. Çekip gitmeye, her şeyi arkasında bırakmaya o kadar eğilimli ki, bu sefer onu Melis'ten başkası durduramazdı. İyi ki, suçlu aramadan uyandı. İyi ki, babasına gitme dedi...

Adı Efsane: Aşka kısa bir ara...

Bazen gerçekten dertsiz başına dert alıyor insan. Elinde olmayan sebeplerle başına açılan işlerin altından kalkamayacağını da çok kereler düşünüyor. Çaresizliği kabullenmektense, karşı atağa geçmek elbette elzem olanı ancak, bazen insan gerçekten pes etme noktasına geliyor. Zira ne yaparsan yap bir adım ileriye gidemediğini gördüğünde, en kolayı bu oluyor... Tarık'ın sınanmalarının bir sonu yok bunu anladık. Pes etme huyuna karşı ne kadar süre daha mücadele verecek bilemiyorum ama şu saatten sonra bu yoldan dönmese çok iyi olur...

Adı Efsane: Sonsuz Aşklar Evreni

İnsanın yaptığı hatanın farkında olması mı, yoksa o hatayı hiç yapmamış olması mı daha değerlidir bunu hata yaptığımı kabullendiğim her seferinde çokça kez düşünürüm. Hatalardan ders çıkartmayı seven birisi değilim. Hata yapmadan hareket etmeye de o sebeple özen gösteririm. Ama insanız işte, hata yapıyoruz ister istemez ve bu hataya karşı nasıl tavır aldığın, aslında o an itibariyle yaptığın hatadan daha önemli oluyor. Zira ucunda daha fena hatalar yapmak da var, olan hatanı gözardı ettirmekte... Bahar mesela, açıkçası kabul edilemez bir hataya imza attı. Hatasının farkına da vardı. Ama o varış sürecinde yaptıkları hiç de hatasından ders çıkartmış izlenimi vermedi. Ve yine aynı şey olsa, tekrardan şikayette bulunmayacağından hiç de emin değilim...

Adı Efsane: Tutsaklık...

İçin için yandığı bir hayatı neden yaşar insan?.. Neden sadece acılarına tutunması gerekir? Neden, hep pişmanlıkları gelir peşinden? Neden yaptığı her iyilik, bir kötülüğü doğurur? Neden, kontrol edemez hiçbir şeyi; kendini bile? Neden vazgeçer, neden kabullenir, neden pes eder, neden her şeyin daha kötüye gitmesi için tepinir? Gerçekten neden Tarık baş edemiyor hiçbir şeyle? Neden bir yaptığı, başka bir şeyi bozuyor? Neden attığı her adım, ardında bir felaket yaratıyor?.. Bir karakterin ne kadar bahtsız olabileceğinin en organik kanıtı resmen. Yaptığı iyilikler bile ayağına dolanan birinin yaşamak için şevkten daha nicesine gereksinimi yok mudur gerçekten?..

Adı Efsane: Fedakârlık

Fedakârlıklar, en çok da onlar yorar insanı. Onlar için daha fazla debelenirken bulursun kendini. Atacak adımın, nefes alacak halin kalmaz ama fedakârsındır işte, heder eder durursun kendini yine. Gerekirse bu uğurda sevdiklerini ikinci plâna attığın bile olur. Doğru olmak, doğruyu bulmak için de fadakârlık yapmak gerekir çünkü; bazen sevdiklerinden, bazen de hayatından. Fedakâr olmak elbette güzeldir ama bela ile harmanlandığı anda, ardına bakmadan kaçman gerektiği de kesindir... Tarık kaçmadı. O bıçağın karnına saplanacağını bilseydi, yine kaçmazdı. Yine giderdi Hakan'ı yanlış yoldan çevirmeye. Ve yine yerdi o bıçağı böğrüne. Peki değdi mi gerçekten?..

Adı Efsane: Savaşmak...

Hayatın her anında karşımıza verecek bir mücadele çıkabiliyor. Bazen hiç de istemediğimiz serüvenlerin içerisinde buluyoruz kendimizi ama elden bir şey gelmeyeceğini de biliyoruz. Azimle, yılmadan savaştığımızda ise o mücadeleyi en iyi şekilde verebileceğimizi biliyoruz. Savaşmak... O kadar kötü bir kelime ki, altından iyi bir şey çıkartmak gerçekten çok zor. Yüzyıllardır içerisinde olduğumuz kaos ortamını resmediyor. Huzursuzluğumuzu gözler önüne seriyor. Ama savaş, sadece kan akıtmak demek değil; azim göstermek, emek sarf etmekle de olabilir. Kan dökmeden de kazanabilmek mümkündür çünkü. Hem verdiğimiz mücadeleyi daha anlamlı kılar bu hem de kişiliğimizi. Tıpkı, Tarık'ın gösterdiği yol gibi. Azim ve kararlılık; hepsi bu. Gerisi yüreğinin işi...