Zifiri bir karanlığın içerisinde yürürken, ne kadar dikkatli olabilir ki insan? Adım attığı her seferinde, başka bir kötülüğün içerisine sürüklenmez mi? O karanlığa gözleri alışsa dahi, tehlike peşini bırakır mı ki? Peki, kim garanti edebilir yeniden aydınlığa çıkmayı?.. Hülya çok büyük yanlışlar yaptı. Ama kabul edelim, kendi içinde de olsa çoğunun bedelini ödedi. Her güne yeni bir şokla uyanmak ya da günü şokla kapatmak adeti olmaya başladığı andaysa, karanlığının bir sonu olmadığı anlaşıldı. Ne kadar kaçmaya çalışırsa çalışsın, başına açtığı dertler peşini bırakmadı. Her an ensesinde korku saldıkları yetmezmiş gibi, bir de tek tek gün yüzüne çıkmaya başladılar. Ve onlar aydınlandıkça, Hülya daha derin bir karanlığa batmaya başladı...
