Kalp Atışı: Bu güzel aşk da olmasa...

Sabretmek, sabredebilmek önemli. Yoksa hayatın çivisinin çıktığı her seferinde çıldırman içten bile değil. Nasıl baş edebilir ki insan, her an başka bir sorunla? Nasıl bir çaba, sorunsuz kılar ki sabretmekten başka?.. "Her şey olacağına varır" derler ya, o hesap. Kabullenmek bir yana, sabretmek önemli bir eşik. Belki sabrın sonu selamet olmaz ama dert edip tasalanmakla geçirdiğin vakitten daha huzurlu olursun. En azından denemiş olursun... Böyle bir sabır, Eylül'ün babasında da vardı. O katnem karısının her yaptığına tahammül ediyor, alttan alıyordu. Ama her şeyin olduğu gibi sabrın da bir sonu var. Güzelce patladı. Bundan sonrası, iyi baba olmaya çabalamasında saklı...

Kalp Atışı: Eylül'ün cehennemi...

Bazen ne yaparsan yap, olmuyor. Her türlü içini yakacak bir şey seni buluyor. Kalbin sıkışıyor, canın sıkılıyor ama hiçbir şey değişmiyor... Ali Asaf ve Eylül'ün bölüm boyunca başına gelenler de tıpkı böyleydi. "Hep bir çıkmaza sürükleniyorlarken, nasıl bir bütün olacaklar?" sorusu ise hâlâ cevap beklemekte. O soru cevap beklerken, yanda da bu ilişkinin derince kuyusu kazılıyor. Olanların anı kurtarması da çare olmayacak gibi bir yerden sonra...

Kalp Atışı: Bahar'ı ne ara takıntın yaptın ki sen?

Bence aşkın en saf hallerinden birisidir, karşılıksız olan. En kıymetlisi vede en kıymet bilinmezidir aynı zamanda. İçerisinde kopan fırtınalardan kimsenin haberi yoktur çünkü. Kalbin kor olmuş yanar da, hiçbir çaba derman olmaz o yangına. Zira aşka kavuşman ya mümkün değil ya da çok zordur... Tam da bundan sebep Fatih'in içerisinde olduğu durumu çok iyi anlıyorum. Sevdiği kadını, daha ona sevdiğini dahi söyleyemeden kaybetti. Başkasına aşık olduğunu bile bile sevdi ve şimdi ölümü bir yerde kırılma noktası oldu. Ama bu demek değil ki, cinnet getirip sağa sola saldırması normal. Saf bir aşk, saf bir hüzün taşır. Takıntılı bir aşıksan, işte o zaman bölümde olanlar anlam kazanır...

Kalp Atışı: Hiç iyi olmamak mı lazım acaba?..

İnsan bazen nefesinin kesildiğini hisseder ya hani, ne yapacağını ve diyeceğini bilemez?.. İşte tam da öyle hissettim Kalp Atışı'nın bu bölümünü izlediğimde. Başından sonuna, aynı duygunun esiriydim. Ben ki kolay kolay, "Artık bitse bu bölüm" demem; bu sefer dedim... Neden böyle oldu bilemiyorum. Çok güzel kurgulanmış bir olay örgüsü var aslında ortada. Ama her şey o kadar uzatılmıştı ki, afakanlar bastı. Birkaç olmaması gerekli şey de, cabası...

Kalp Atışı: Her şey değişir...

İnsan da değişiyor. Hatta bambaşka birine bile dönüşebiliyor... Hayat bir yerde farklı çıkmazlar yaratırken, başka bir yerde o çıkmazları açacak anahtarlar bırakıyor. O andan sonrasındaysa, çıkarımlar yapmak ve kendini bulmak önemli oluyor... İnsan değişiyor, evet. Ama bu bazen sadece o, "ölüm iyiliği" dediğimiz şey de olabiliyor...

Kalp Atışı: Artık sevgililer diyebilir miyiz?..

Güçlüyle güçsüz arasındaki en büyük fark, insanlıklarının ölçütüdür. Ne kadar insansan o kadar güçlü ve dirayetlisindir çünkü. Adımların, hamlelerin, hareketlerin, tehditlerin... Ne yaparsan yap, bir sistematiği vardır. Ve haklı birer gerekçesi... Ama ya bunlardan hiçbiri yoksa? Saf haksızsan ve büyük bir gerçeği örtbas etmeye çalışıyorsan; sadece güçlü olmak her şeye yeter mi dersin?..

Kalp Atışı: İnsan aşktan kaçamıyor...

İnsan aşktan kaçamıyor gerçekten. Hele de kalbin alev alev yanıyorsa, ne kadar mücadele etmeye çalışırsan çalış olmuyor. Gönlünün sesini dinlerken buluyorsun kendini. O köşe bucak kaçtığın, bir anda elini tuttuğun kişi oluyor. Korkularınla yüzleşemesen bile, aşkla kucaklaşıveriyorsun. Sonrası ise bir bilinmez... Şimdi sonrası için de romantik şeyler yazmak isterdim ama Kalp Atışı'nda pek öyle olmayacağı ortada. Bin bir zorluğun yine bin bir olayla Eylül ve Ali Asaf aşkına engel olması muhtemel. Hem de köşede bir rakip, üç düşman, üç de aşık olduğunu düşünürsek. Birinden birinin hamlesi, küçük de olsa mutlaka yara açar...

Kalp Atışı: Boş bir merhem kutusu meselesi...

İnsan acılarıyla daha çok sınanır. Geçmişi, geçmişin hüznü ve o hüznün geride bıraktıklarıyla daha da yıpranır. Unutmak ister, unutamaz. Yok saymak istese de yapamaz. Zira acılar hatırlanmaya hep müsait olmuştur. Bir olay, bir bakış, bir an... Her şeyi seriverir önüne yeniden. Ve kaldığı yerden acımaya devam eder. Acının unutulan değil, akla geldikçe tekrar tekrar can yakan olduğunu daha iyi anlarsın... Eylül'ün anne acısı gibi. Hiçbir acının yeriyle yarışamadığı, o yokluk gibi. Delicesine sevdiği adama yüz çevirecek kadar hem de...

Kalp Atışı: Artık inat etmesen diyorum...

İnsan kendi zihninde yarattığı düşmana muhtaç olursa ne olur? Bir şeyler değişmeye başlar mı? Farklı düşünür mü mesela hakkında? "Yerinde olsam aynını ben yapar mıydım acaba?" diye sorgular mı kendini? Peki gerçekten yapar mı? Yoksa, aslında kendine en büyük düşmanın yine kendisi olduğunu anlar mı?.. Bahar'la karşılaşsam bu soruları sormak isterdim ona. Acaba aynı durumda olsa Eylül'e yardım eder miydi? Etse bile elinden gelenin en iyisini mi yapardı, yoksa baştan savma mı davranırdı? Ölmesi, öldüğünün ilanı için didinir miydi tıpkı babasının Ali Asaf'ın babasının başına gelenlerden sonra yaptığı gibi?.. Peki tüm bu olanlar bir şeyleri değiştirir mi? -Elbette asla...-

Kalp Atışı: Sırılsıklam aşk...

Aşık olmak ayrı, kavuşması ayrı, bir ömür için için kavrulması ayrı... Aşk dediğin de, sevda dediğin de aslında bir yerde sadece acı. Zira benim için bitmeye yakın her güzel şey yaşandığı anda dahi acı vericidir. Aşka da sevgiye de çok önem veririm ama bu sebeple ait olmam. Bence en güzeli, herkese de öneririm... Böyle bir aşk izledik bu bölüm Kalp Atışı'nda. Kavuşmuş ama zoraki ayrılmış iki aşık. Delicesine iki 'savdalu'... Sevdiğinin hastalığı tutmuş sanki ayakta da, iyileşmeye başladığı anda dünyadaki görevi bitmiş Fadime ananın. Onu yine bir başına bıraktı, gitti. Kavga mezarda bitmesin diye hazır bulundurdukları ve uzunca zaman işe de yarayan o tabut, ilk kez bu sefer dolmuş oldu...

Kalp Atışı: Ne kadar inkar, o kadar teslim...

İyi olmak bazen tek başına yetmiyor. İyi olarak kalmak da bu sebeple hiç kolay olmuyor. Çünkü yaptığının karşılığını görmedikçe, ister istemez fikirlerin değişmeye başlıyor. İyiliklerinin amaçsızca sömürüldüğünü gördüğünde, sorgulamaya başlıyorsun her şeyi. Ardından, ördüğün kocaman duvarlar beliriyor etrafında. Değişmeye, herkese mesafeli olmaya başlıyorsun. Aslında en güzeli de bu oluyor. Ne kadar mesafe, o kadar kıymet. İnsanoğluna bu gerekiyor... Eylül için hayat hiç de kolay değildi. Aslında günümüzde dahi geçmişe biraz bağlı olduğundan, hâlâ pek kolay sayılmaz. Ördüğü duvarları, iyiliği hak etmeyenlere sert müdahaleleriyle kalbimizde kocaman bir yer edindi. Her hafta biraz daha sağlamlaştırmakta ayrıca. On kişiye bedel gücü de, başka bir mevzu. Peki onca karakteri pataklarken iki bölüm önce, şimdi tek bir adam ona nasıl böyle direnebildi?..

Kalp Atışı: Bir yangın ki, sorma...

İnsan her durumda güçlü kalabilmeli. Her durumda, arkasını yaslayacak kimse olmasa dahi dik durabilmeli. Her şeyin çözümü ondan sonrasına tekabül eder. İpleri elinden bıraktığın an düşmanlarına güç, çöküşüne fırsat verirsin çünkü. Hele de haklıyken geri çekildiğinde ve pes etmeye meylettiğinde, zaten kaybetmeyi kabullenmişsin demektir... İçerisinde kopan fırtınaları kendine saklamalı yani, insan. Saklamalı ki, azim ve kararlılığıyla başka bir fırtına yaratıp sonunda istediği noktaya savrulsun; zaferini ilan etsin... Eylül gibi mesela. İçerisinde ne fırtınalar kopmuş ama gık demiyor. Canı nasıl yanmış, belki de hâlâ yanıyor ama o sıcak yaz gününde buz gibi bir havuzda ferahlıyor gibi takılıyor. Bu halini gören herkesi de istemsiz etkiliyor. Çekemeyenleri de eksik olmuyor...

Kalp Atışı: İlk Bakış

İnsanın geleceğini belirlemek için sadece düşlemesi hiçbir zaman yeterli gelmez. Onun için çaba sarf etmesi, yeri geldiğinde de birçok şeyden fedakârlık yapması gerekir. Tüm bunları yaptığı halde düşlediğine yine de ulaşamayabilir. Önemli olan, biraz da nasıl kamçılandığındır aslında. Nasıl bir arzuyla dolduğun ve nasıl bir sevgiyi yol edindiğin. Düşlediğini ne uğruna ve kim için taçlandırdığın biraz da... İnsan, kendisi için değil ama sevdikleri için her şeyi yapabilir. Sevmek, her derde deva olabilir. Tüm dünyan, görüşün ve hayata bakışın anında değişebilir... Eylül'de de öyle oldu. Kendinden de hayattan da vazgeçmişken babaannesi için her şeye yeniden tutundu. Ardından yaşananlarsa hem büyük bir aşkı hem de ciddi bir kariyeri doğurdu. Kalp Atışı da işte tam böyle, hayat buldu...

Seviyor Sevmiyor: Sen benim puzzle'ımı tamamlayan parçasın...

@dizicibagyan'ın kaleminden

Hikayeyi çok sevdim. Bir kere izleyenin bir daha bırakamayacağı türden... Her insan kendinden bir şeyler bulabilir dizide... Belki çocukluğunu, belki üzüntülerini, mutluluklarını, kırgınlıklarını, yıkılan hayallerini, en çok da ilk aşkını! İlk aşkını unutan var mıdır aranızda? İllaki unutan vardır ama yine de içinizde ufakta olsa bir köşede saklanır o... En beklenmedik anda karşınıza çıkar, bazen bi şarkı, bazen bi bank, bazen bi ağacın altı... Unuttukça ben burdayım der, git dedikçe inat eder... Deniz ve Yiğit 'in aşkı da böyle bir şey...

Kocamın Ailesi: Bir savaş hali

İlk bölümünden beri bildiğimiz gerçeğin ortaya çıkmasını tam tamına 33 bölüm beklediğimiz Kocamın Ailesi'nde, sonunda o beklenen kavuşma yaşandığında göz yaşlarını tutabilenlerin sayısı çok azdı. Artık Tarık gerçek ailesini, Ar'lar da Engin'i bulmuştu. Bu öylesine bir kavuşmaydı ki, ne herhangi bir kuşku ne de şüpheye yer vardı içlerinde...

Kocamın Ailesi: Yanacaksam seni de yakarım

Soruların yavaş yavaş cevaplarını bulduğu, kötülerin cezalandırılmaya başlandığı bir dönemeci yaşıyoruz, Kocamın Ailesi'nde... Özellikle de son iki bölümde birçok düğümün çözülmesi noktasında adımlar atıldı. En son dün akşam yayınlanan 28. bölümde de, ateşin en harlı yerinde yanan olarak gözüken sadece zerzevat-Rıza- değildi...

Kocamın Ailesi: Rakip tanımayan dizi

Bir dizinin tutması için, yüz binlerce liralık reklamların, PR çalışmalarının ya da bölüm başı milyon liralara varan harcamalar yapmanın gerekli olmadığının en güzel kanıtı diyebiliriz; Kocamın Ailesi için. Sadece ilk bölümünde istenmeyen sonuçlar alan dizinin, ikinci bölümüyle birlikte önü ferah fersah açıldı ve reyting listelerini yıktı geçti. Yukarıda bahsettiğim harcamaların tümünün, hatta daha da fazlasının yapıldığı Kurtlar Vadisi'ni bile ezmeyi başardı. Bu başarının altında en küçüğünden en büyüğüne, mükemmel oyunculukların yanı sıra hem başarılı bir senaryo hem de dümende iyi bir yapımcının olmasının payı var. Tüm parçaların kusursuz işleyişi de, ortaya hem izlemesi keyifli hem de sevilesi bir iş çıkartmış oluyor.

Kocamın Ailesi: Sen benim oğlum değilsin!

Uzuuun zamandır bekliyordu herkes gerçeğin ortaya çıkmasını. Senaristlerin, yapımcının resmen başının etini yedik, "artık zerzevatın gerçek Engin olmadığı ortaya çıksın" diye. Yirminci bölümün sonunda düğümler çözülmeye başlamıştı ama ben şahsen en az iki bölüm daha bekleriz diyordum... Diyordum da, ne mutlu ki öyle olmadı... Kocamın Ailesi, dün akşam yayınlanan yirmi birinci bölümüyle birlikte büyük bir eşikten geçti. Bundan sonrasında ise sadece Tarık'ın gerçek oğulları olduğunu anlamak kaldı Ar ailesine...

Kocamın Ailesi: Gerçek sevgi

Sadece olumsuzluk izleyeceğimiz algısıyla, o kadar şevksiz ve isteksiz oturdum ki ekran başına; bu bölümden ümidi tamamen kesmiştim. İlerleyen zamanlar için senaryoda gerçekleştirilecek sürprizleri beklediğimden, "bir bölüme de katlanayım" kafasındaydım anlayacağınız... Amma velakin o kadar eğlenceli, komik ve ders niteliğinde söylemlerin olduğu bir bölüm izledik ki; daha ilk birkaç sahnede kendimden geçtim...

Kocamın Ailesi: Güneşin doğuşu

Geçişler hep sancılıdır; yeni başlangıçlar ve radikal değişiklikler de... Dizinin yaşadığı sürecin de böyle olması beklenirdi ama değişikliğin olduğu ilk bölümde -14- dahi bir pürüz yoktu. Bunda en büyük pay elbette senaristlerindi. Her ne kadar artık ismiyle alakasız bir dizi olsa da, sonuç büyük bir başarıyı resmediyor, Kocamın Ailesi'nde...