İnsanın mücadelesi hep kendisiyle olur aslında. İnandığı, bildiği, bildiğini sandığı ya da aldandığı her şeyin gölgesinde yaşar. Ve onlar bazen canını da oldukça yakar ama değer verdiğinin canı yanmasın diye de kırk takla atar. Kim canının bir parçasının, kendisi gibi kahrolmasını isteyebilir ki? Kim, kendisiyle birlikte o kör kuyuya o'nu da çekebilir? Kim gerçekten seviyorsa bunu yapabilir? Aslında bu sorunun cevabı "kimse" olmalı ama söz konusu Süreyya olduğunda işin rengi aniden değişiverir...
