Yüksek Sosyete: Ben varım...

İnsanın mücadelesi hep kendisiyle olur aslında. İnandığı, bildiği, bildiğini sandığı ya da aldandığı her şeyin gölgesinde yaşar. Ve onlar bazen canını da oldukça yakar ama değer verdiğinin canı yanmasın diye de kırk takla atar. Kim canının bir parçasının, kendisi gibi kahrolmasını isteyebilir ki? Kim, kendisiyle birlikte o kör kuyuya o'nu da çekebilir? Kim gerçekten seviyorsa bunu yapabilir? Aslında bu sorunun cevabı "kimse" olmalı ama söz konusu Süreyya olduğunda işin rengi aniden değişiverir...

Yüksek Sosyete: Ey senarist!

Kaçmak istediğin hayatın çemberiyle sarılıysa etrafın, ne kadar mücadele edersen et kurtulamazsın. Hep bir yandan çekiştirilir durursun ve bazen adım atacak gücü dahi bulamazsın. Nereye kadar inat edebilirsin ki zaten? Bir sonu olmadığı açıkça görülen mücadeleden zaferle ayrılmayı nasıl beklersin?.. Gerçekten zorlu sorular ve Cansu için birer gerçekten ibaretler. Uğursuz diyip, dibinden ayırmak istemeyen annesinin yaptığına akıl sır ermiyor gerçekten...

Yüksek Sosyete: İlk bakış

Kaderin ağlarını örme biçimi bizlerden tamamen bağımsızdır. Karşımıza illa ki hoşlanmadığımız bir şeyleri çıkartır. Bu her şey olabilir ama sil baştan hayatınsa mesele, işin rengi daha da koyulaşır. Böyle bir durumda pes etmek elbette en kolayı. Arzu edilene ulaşma mücadelesi vermekse paha biçilemez... Cansu ve Kerem'in ortak noktası da tamamen bu. Birisi varlık içinde yaşamadan daha mutlu olabileceğini düşünen, 'uğursuz' denen bir kız; diğeriyse içerisine itildiği büyük ve şaşalı hayatın aslında ne kadar uzağında olduğunun farkında olan ve ondan kaçmak için mücadele içerisine girse de bir türlü emeline ulaşamayan bir erkek. Günün sonunda kesişen yollar ise büyük bir aşka gebe. Tabi o aşka ulaşmak, bin bir çileye göğüs germekten geçecek...