Siyah Beyaz Aşk: Ciğerimiz kalmamıştır...

Bazı şeyler birikir, birikir. İçinden çıkılmaz bir hâl alır sonrasında. Elini kolunu nereye koyacağını bilemediğin bir sıkıntı kaplar içini, yüreğin dağlanır ve geriye sadece acı kalır. En tehlikelisidir o birikenlerin taşması, zira sonrası tufandır... Aslı'nın da Ferhat'ın da acısı var. İkisinin de geçmişten gelen dertleri, atlatamadığı travmaları var. İkisinin de kalbi deliler gibi sızlamakta. Hem de bu sefer aşk ile değil, acıyla. Üstesinden gelmesi zor baba özlemi ve abi kaybıyla...

Siyah Beyaz Aşk: Ayrılık çanları mı o çalan? Olmasın...

Mutluluk öyle kolay elde edebildiğimiz bir şey olmamıştır hiçbir zaman. Elde ettikten sonra da uğruna bir bedel ödemek zorunda kalırız hep. Hayat, bize ders vermek için mutlu eder sanki. Çok mutlu olduğunda da, sillesini ensene indirmek için pusuda bekler. İndirir de hani, hiç acımaz... Aslı'nın ensesine de indirdi şimdi hayat, o silleyi. Dolaylı olarak Ferhat'ın ensesine de. Her şey çok güzel gidiyordu, elbet bir çelme gerekti çiftimize...

Siyah Beyaz Aşk: Ferhat'ın kalesi artık tam anlamıyla Aslı'nın...

İnsanın hayatı boyunca zor zamanlar geçirdiği anlar elbet olur. Üstesinden kolayca gelebileceği ya da bir daha hiç eskisi gibi olamayacağını düşündüğü şeyler yaşar. Bazen gerçekten zordur da; eskisi gibi olmak, eskiden olduğu gibi düşünebilmek. Nereye kadar mücadele edebilirsin ki zaten, başına gelen felaketlerle. Bir yerden sonra ister istemez pes etmiş bulursun kendini. Ama eskisi gibi olmak ne kadar zorsa, bu yola baş koyduğunda üstesinden gelmek de o kadar kolay. Hele de yanında elinden sıkı sıkıya tutan ve seni her durumda desteklediğini bildiğin biri varsa. İşte tam da bundan Ferhat çok şanslı. Aslı onun sadece aşık olduğu kadın değil, aynı zamanda geçmişin acılarını bir bir yok eden ilacı...

Siyah Beyaz Aşk: Çay soğudu Ferhat, Aslı da yoruldu...

İnsan yaptıklarının bedelini bir şekilde ödüyor. Kimsenin hakkı da ahı da kimsede kalmıyor. Mutluluk için çaba sarf edenle, mutsuzluğa kucak açan arasındaki fark kadar keskin; ektiğini biçme hızı. Gün geliyor, rüzgar tersten esmeye başlıyor. Sen, onca mücadeleyi görmezden gelirken şimdi kendini bir anda kucak açtığın o mutsuzlukla baş başa buluyorsun... Çay soğudu Ferhat, Aslı da yoruldu. Her ne kadar bu kaçak dövüş halinden çokça sıkılmış olsam da, bu dersi hak etmediğini söyleyemem...

Siyah Beyaz Aşk: Bu yanlışı nereye kadar sürdüreceksin Ferhat?..

İnsan yapamadıklarından ama en çok da söyleyemediklerinden pişmanlık duyar. Arkasına dönüp baktığında yüzüne çarpanların büyük kısmı da bu olur zira. Aklının köşesinde hep bir, "Keşke" taşır. O 'keşke'den sonrasını hayâl etmeyi de ihmal etmez. İyi ya da kötü, ne yaşamış olursa olsun; insanın hayatı hep keşkelerle doludur. Ve o boşluğu doldurmanın bir yolu olmadığı için tek çare, inat etmemek değil de nedir? İnsanın sevdiği vede sevildiği birinden kendini uzak tutması nasıl bir çözüm olabilir? Bu ceza değil midir? Aceleci davranmanın, olmadık bir çabayla bir hiçliğe sürüklenmenin nesi insana iyi gelir? "Sevmek, gerekirse sevdiğin için kendinden vazgeçmektir" demişler ama sen sadece kendinden değil, Aslı'dan da vazgeçiyorsun Ferhat. Dön artık yanlışından...

Siyah Beyaz Aşk: AsFer harcanmayı hak etmiyor...

İnsan aşk için nereye kadar mücadele edebilir? Ne zamana kadar bekler, amansızca ve çaresizce? Niye görülmez ki mücadelesi? Neden beklediğine hiçbir zaman değmez? Kırılan kalbini her daim onarabilir mi? Sonsuza dek süren bir aşk, gerçekten olabilir mi? Yoksa, insan elbet pes mi eder? Ne yaparsa yapsın bir karşılığı yoksa, sonunda kendi içine mi döner? Gözlerinin içine baktığında taştan bir duvar varsa peki? Söyleyin, Aslı derdine çare bulabilecek mi?..

Siyah Beyaz Aşk: Sırada kaç farklı Ferhat daha var acaba?

Altından kalkması güç bir hayatınız varsa, geçmişe; her şeyin daha az çetrefilli olduğu zamanlara gitmek isteyebilirsiniz. Zaten kim, derdinin tasasının olmadığı anı arzulamaz ki zora girdiğinde? Kim geçmişe sığınmakta bulmaz çareyi?.. Ama çözüm başlı başına geçmişe dönmekte mi, bir düşünmek lazım. Bugüne ayak uydurabileceğin, hatta geçmişten daha mutlu olabileceğin bir yol var ve sen o yola inatla adım atmak istemiyorsan hata kimde peki? Eskiye sığınan sende mi, yoksa aklında kurduğun olmadık şeylerde mi? Ferhat, aşk gözünü korkutmuş olabilir ama Aslı'yı örselemek buna çare mi?..

Siyah Beyaz Aşk: Hayâllerden, halvete...

Hayâl etmeyen insan yoktur. Sizi erişemeyeceğiniz dünyaların içerisine sürükleyebilecek yegane şeyken hem de... Kim mutsuz olduğu durumdan uzaklaşmak için hayâle sığınmamıştır mesela? Kim, zor bir durumda kaldığında her şeyin kitlendiği o ana tekrar gidip "Keşke böyle olsaydı!" diye kafasında yeniden canlandırmamıştır? Bir şey icat etmek için dahi hayâl etmek gerekirken, aşkı inşa etmek için de gerekmez mi?.. Gerekir elbette. Hele de karşındakiyle aranda görünmez duvarlar varsa ve ne sen o duvarları aşabiliyor ne de karşındakinden aşmasını isteyebiliyorsan... Yalnız sorun şu ki, yalnızca hayâl ederek bir sonuca ulaşmak mümkün değil. Hayâlini gerçekleştirmek için çabalaman da gerek. Peki Aslı ile Ferhat artık aşkları için çabalar mı dersiniz?..

Siyah Beyaz Aşk: Aşktan kaçmak öyle kolay değil Ferhat...

Her şeyden vazgeçip gidebilmek gerçekten kolay mıdır? Arkanda sevdiğin herkesi bırakarak, bir daha dönmeme fikriyle gitmek mümkün müdür?.. Peki ya sevdiğini gönderebilmek? Arkasından göz yaşı dökmeden vedalaşmak nasıldır? Başkalarının mutluluğu için mutsuz olacakken, nasıl çekip gitmesine izin verir ki insan? Ani bir fren sesi gelmez mi, kolundan tutup da sevdiğine "Gitme!" diye haykırmaz mı gerçek bir aşık? Ferhat sen Namık böyle olsun istiyor diye, artık laf etmesin diye, kendini yeniden ona kanıtlayabil diye gerçekten gönderebilecek misin Aslı'yı sensizliğe? Hadi canım, inanmam...

Siyah Beyaz Aşk: Aşka çoktan teslim olmuş iki zır deli...

İnsan müdahale edebildiği her şeyin üstesinden gelebilecek bir varlıktır. Bir şekilde çıkar yol yaratmakta da üstüne yoktur. Ne şekilde olursa olsun, çözüme ulaşmayı da başarır. Peki ya müdahale edemedikleriyle mücadele etmek konusunda nasıldır? Mani olamadığı, istese de sonlandıramayacağı bir şeyin mücadelesi zaten 1-0 yenik başlamaz mı? Neden kalbiyle savaşır ki insan, üstesinden gelemeyecekse? Kendini salsa, karanlık bir dehliz bile sonunda aydınlanmaz mı? Aslı, o canavara aşık olduğunu kabul etse; sizce de rahatlamaz mı?..

Siyah Beyaz Aşk: Bir #AsFer masalı...

İnsan kötü birisi olmak için doğmaz. İnsan, kötü birisi olarak da doğmaz. Hayatın sürüklediği gür bir nehir içinde savrulurken, başımıza gelenler bizi biz yapar. O nehrin suyu çekildiğinde ya da kıyıya ulaştığımızdaysa, başımıza gelenlerin tamamı bizim tercihlerimize dönüşür. Zira artık kendi adımlarımızı atıyoruzdur. Aldığımız ani kararlar, nehrin içinde sürüklenirken olduğu gibi kendimizi kurtarmak için değildir. Orada sürüklenirken ne kadar çaresizsek, ayaklarımız üzerindeyken o kadar çok kurtuluş yolu yaratabiliriz çünkü. Yani, kötü birisi olarak doğmayız ama kötü kalmayı biz seçeriz... Peki Ferhat içerisine itildiği kötülüğü bu kadar benimsemişken, onun için iyi birine dönüşmenin mümkünatı var mı? Yoksa zaten aslında iyi biri de, o iyiliğe ulaşmasını bilmek mi gerekli? Aslı bunu başarabilecek mi?..