İçerde: Bu sefer kesin içerde...

Birilerine güvenmek gerçekten çok zor. En yakınındaki kişiden dahi şüphelenecek noktaya gelmekse bildiğin trajedi olmalı. İnsan bu şekilde ne kadar huzurlu kalabilir orası da muamma... Celal için birçok şeyi yeniden gözden geçirme zamanı geldi çattı. Güvendiklerinin listesini de baştan yapmalı. Bir oyun düşünün ki, altında has adam olmak derdi var sanarken; baş adam olma arzusu çıksın. Ancak, rüzgar tersinden esmeye çok erken başladı ve Alyanak için son yakın...

Ekrandan Haberler - 7-13 Kasım 2016

Haber Başlıkları
- Tatlı İntikam (Final)
- O Hayat Benim (Kadroda yeni bir isim)
- Muhteşem Yüzyıl Kösem: Dördüncü Murat (Yayın tarihi değişti)
- Bana Sevmeyi Anlat (Yayın tarihi değişti)
- Babam ve Ailesi (Senarist değişikliği)
- Bu Şehir Arkandan Gelecek (Kadın başrol değişti)
- Esaretin Bedeli (Kadroda yeni bir isim)
- Beyaz Show (Başlıyor)
- Pantene Altın Kelebek Ödülleri sahiplerini buldu.

Poyraz Karayel: Aşk mücadele gerektirir..

Mücadele etmen gerekir bazen, her şey için olduğu gibi aşkın içinde. Attığın her adımın daha güçlü olması gerekir, aşk uğruna çaba sarf ederken izin kalsın diye. Bazen ölüm, bazen kıyım çalar kapını ama asla vazgeçmezsin aşkından. Ölsen bile, sonunda kavuşacağın ihtimaline tutunursun. Hayatta kalırsan da bir şekilde, onu yeniden bulursun. Bulduğunda belki istediğin noktada değildir ama kalbinin hâlâ senin olduğundan eminsindir... Büyük mücadeleler verdi hem Poyraz hem de Ayşegül. Fazlaca direndiler ölüme, fazlaca mücadele ettiler gerçeklerle, fazlaca üzüldüler hallerine. Sevmekten hiç vazgeçmemenin ödülünü de aldılar. Yeniden karşılaştılar. Yeniden sarılabilecek kadar yakınlaştılar. Bir süre daha huzur çok uzakta ama aşk, yeniden dizlerinin dibinde durmakta...

Hayat Şarkısı: Huzur istersin ama sana kalan sadece hüzün olur...

Huzur istersin bazen. Düşünmeden geçirmek dakikaları, saatlerini. Bir daha hiç elde edemeyeceğin bir tepkiymişçesine korkmadan, sadece gülmek istersin. Hemen ardından bir felaket gelecek diye endişelenmeden, mutlu olmak. Sadece, hayatın olağan akışına ayak uydurmak istersin. Sadece nefes almak, sadece oturmak, sadece yaşamak. Başarabilir misin muâllak. Ancak, her sabah güneş kara bulutlar ardında saklansa bile yeniden doğar. İçini ısıtmasa bile, ışığını saçar... Kötü dönemlerden geçebiliyoruz. Üstesinden gelemeyeceğimizi düşündüğümüz, pes etme noktasına geldiğimiz, hatta nefes alamıyor gibi hissettiğimiz dönemlerden... Tıpkı Hülya, tıpkı Melek, tıpkı Hüseyin gibi... Hep bir çıkmaz sokak karşılarında tam dibine ulaşmalarını bekliyor. Hülya şanslı, duvarları aşmayı başarabilir. Peki ya, Hüseyin ve Melek? Duvarı aşabilecek kadar şanslı mı?..

İçerde: Ölümü çağırmak...

Bir şekilde parlayınca, göze batmak daha bir olağan sanırım. İnsanlar kendilerine yeni bir rakip edinmiş oluyor, nasıl batmayasın ki? Ne kadar iyi ve anlayışlı olmaya çalışırsan çalış, hasetten ötesine geçilemeyebiliyor. Yetmiyor, kuyun da kazılabiliyor. Dost bildiklerin bile kazık atabiliyorken, seni rakip gören herhangi biri neden kazmasın kuyunu inceden?.. Sarp mükemmel zekası olan bir genç. Biz onu öyle tanıdık. Hatta o kadar mükemmel ki, zaman zaman Yusuf müdürün akıl hocası bile(!) oluveriyor. Ama arada bir geleceği görme, bir sonraki adımı atarken düşünme yetisini kaybediyor. O zehir gibi akıl gidiyor, yerine kendini ateşe atmış bir Sarp geliyor...